بیتی زیبا از صائب:
اگر کوه گناه ما به محشر سایه اندازد
نبیند هیچ مجرم روی خورشید قیامت را
***
از مثنوی مولانا:
مرغ بر بالا پران و سایه اش
می دود بر خاک پرّان مرغ وش
ابلهی صیاد آن سایه شود
می دود چندانکه بی مایه شود
بی خبر کان عکس آن مرغ هواست
بی خبر که عکس آن سایه کجاست
تیر اندازد به سوی سایه او
ترکشش خالی شود از جستجو
ترکش عمرش تهی شد عمر رفت
از دویدن در شکار سایه تفت
***
مهر و محبت باید دو طرفه باشد.
غم ان کسی خوردن آیین بوَد که او بر غمت نیز غمگین بوَد
اسدی طوسی
چه خوش بی مهربونی هر دو سر بی
که یک سر مهربونی درد سر بی
اگر مجنون دل شوریده ای داشت
دل لیلی از او شوریده تر بی
با با طاهر
خیام:
آنانکه محیط فضل و اداب شدند
در جمع کمال شمع اصحاب شدند
ره زین شب تاریک نبردند برون
گفتند فسانه ای و در خواب شدند
***
بی قراری دل را « قسمی افشاری» اینگونه بیان می کند.
نه به خانه دل قرار و نه به کوی یار گیرد
چه کنم مگر بمیرم که دلم قرار گیرد
***
یک رباعی از فواد کرمانی
ما تجربه کردیم که دنیای دنی هرگز ندهد کام به مسکین و غنی
کان خواجه بمرده با دو صد عدل قماش همسایه بمانده از بی کفنی
***
نظرات شما عزیزان:
تاريخ : دو شنبه 8 اسفند 1390 | 22:36 | نویسنده : خداداد |
تبادل
لینک هوشمند